Artyści

Zdzisław Ruszkowski

Ruszkowski Zdzisław - malarz, syn Franciszka również malarza; ur. 1907 roku w Tomaszowie - zm. 1991 roku w Londynie. Miał zostać prawnikiem. Jednak po pierwszym roku na tym wydziale przeniósł się do Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Studiował pod kierunkiem takich malarzy jak: Wojciech Weiss, Józef Mehoffer, Stanisław Kamocki oraz Władysław Jarocki. Po studiach przeniósł się do Warszawy, gdzie działał w grupie „Pryzmat” skupionej wokół Felicjana Kowarskiego Szczęsnego, z którą wspólnie wystawiał swoje prace w Instytucie Propagandy Sztuki.

W 1935 roku wyjechał do Paryża. Artysta pozostawał w tym okresie pod silnym wpływem sztuki van Gogha, jego ekspresjonistycznego podejścia do barw. Ważnym źródłem inspiracji stało się dla niego również malarstwo Paula Cezannea.

Po kapitulacji Francji przedostał się do Anglii. Wstąpił do armii polskiej, powstającej na terenie  Szkocji. Po drugiej wojnie nie wrócił do Polski i zamieszkał na stałe w Londynie. Ruszkowski często prezentował swe prace i brał udział w licznych wystawach. W 1941 roku wystawił obraz „Zima w Edynburgu” w Royal Scottish Academy of Art. W 1946 roku jego prace znalazły się na wystawie „The London Group Exhibition”. Jednak jego pierwsza wystawa indywidualna w Anglii, która zyskał dobre recenzje, miała miejsce w 1948 roku w Roland Browse and Delbanco  Gallery. W Latach 60. XX wieku swoje obrazy pokazywał parokrotnie  w Leicaster Gallery. Jego ostatnia wystawa odbyła się w 1990 roku w Schwartz Sackin Fine Arts w Londynie. Zdzisław Ruszkowski jako jeden z niewielu malarzy emigracyjnych doczekał się już w latach 60. XX wieku swojej monografii, którą napisał Josef Paul Hodin.

Twórczość

We wczesnej fazie swej twórczości Zdzisław Ruszkowski pozostawał po wpływem francuskiego impresjonizmu i postimpresjonizmu. Inspirował się stylem Van Gogha. Naśladował jego ekspresjonistyczne podejście do koloru, który nakładał stosując dywizjonistyczną zasadę rozbicia plamy barwnej na podstawowe kolory. W Anglii w latach 70. XX wieku artysta wypracował własny, oryginalny styl. Zerwał z impresjonizmem na rzecz syntetycznych form obrazowani, stosując jednak ekspresyjną paletę barw. W latach 50. i 60. XX wieku w pejzażach, które malował we Włoszech i Hiszpanii, tworzył kompozycje oparte na silnych kontrastach walorowych. Do swojej twórczości stosował wymyślony przez siebie termin aureolizmu, który polegał na budowaniu obrazu za pomocą światła i przedstawianiu silnie oświetlonych przedmiotów, wokół których wytwarzała się świetlistość w postaci aureoli.

Literatura:

Kossowska Irena, „Aureolizm” Zdzisława Ruszkowskiego w: Polscy i rosyjscy artyści i architekci w koloniach artystycznych zagranicą  i na emigracji politycznej 1815-1990, red. Jerzy Malinowski, Irina Gavrash , Dominik Ziarkowski, Toruń 2015

Słownik malarzy polskich. Od dwudziestolecia międzywojennego do końca XX wieku, t. 2 pod red. Małgorzaty Kitowskiej – Łysiak, Ireny Kossowskiej i Marii Sitkowskiej,  Warszawa 2001

Sztuka Polska w Wielkiej Brytanii 1940-2000, Antologia, wstęp i opracowanie Mirosław. A. Supruniuk, Toruń 2006

Sienkiewicz Jan Wiktor, Artyści Andersa „Continuità e novità”, Warszawa-Toruń 2013 (tam: szczegółowa literatura dotycząca pracy artystycznej malarza)

Sienkiewicz Jan Wiktor, Plastyka Polska na Emigracji 1939-1990 w: Polska emigracja polityczna 1939-1990. Stan Badań., Warszawa 2016.